Šesetosme, jugoslovenski su studenti tražili više komunizma.
Šest decenija kasnije, srpski su studenti tražili više Velike Srbije.
Predstavnica studenata na masovnom je vidovdanskom mitingu saopštila da studenti i građani “više ne pristaju na izdaju Kosova i Metohije”.
Za neuke i one koji crnogorskog javnosti objašnjavaju da je asslicking “progresivne” Srbije čin vrijedan divljenja: čini se, nakon svega, da je tamo Vučić progresivnija strana a BIA krovna institucija crnogorske kulture. Jer Vučića ne ruše zato što Srbiju nije uveo u EU: na skupovima “progresivnih” studenata zastave EU su zabranjene, ionako. Nego ga obaljuju zato jer je izdao Kosovo. Ovo sa Vučićem počinje da podsjeća na situaciju sa Miloševićem. Slobu su srušili ne zato što je pravio Veliku Srbiju pa palio gradove i ubijao ljude, nego zato što veliku, etnički čistu državu nije napravio. Govor Mila Lompara pred progresivcima u lovu na izdajnike Kosova govori nam da sada Vučić nailazi na otpor ne zato što stvara srpski svet, nego zato što je spor i traljav u tome.
Da je Amfilohije živ, on bi bio na čelu srpskih studenata. Da je on živ, stvari bi od početka bile jasnije: i ko su i šta predstavljaju studenti, kao i ko su oni u Crnoj Gori koji su između Amfilohijevog političkog nasljeđa i Vučića odabrali ovog drugog.
Studentski pokret, ovakav kakav se razotkrio na Vidovdan, predstavlja jasnu egzistencijalnu prijetnju za Crnu Goru i mir u regionu. Srbija kontrolu nad Kosovom može preuzeti jedino ratom. Pad Vučića je dobrodošao, jer bi Crnoj Gori i regionu to donijelo pola godine do godinu lažnog mira i lažnog popuštanja BIA-KOS-SPC stega: dok nove vlasti ne bi preuzele sve kontrole, stabilizovale se i nastavile da sprovode politiku koju su gurali i Milošević i Vučić, dok zbog loših rezultata u stvaranju balkanske mini-imperije nisu sklonjeni.
Lompar je na skup progresivne Srbije stigao pravo sa promocije knjige Radovana Karadžića pa je teško, ako je uopšte moguće, reći gdje prestaje jedno a počinje drugo. Milo Lompar je rekao: “Odbrana suverenosti Republike Srpske. Odbrana suverenosti Srba u Crnoj Gori i borba za srpska nacionalna prava u Hrvatskoj i Makedoniji”.
“Odbrana suverenosti Srba u Crnoj Gori” znači promjenu Ustava i pretvorbu Crne Gore iz države građana u državu suverenih, konstitutivnih naroda – što je više puta najavio i Andrija Mandić, vođa parlamentarne većine. Budući da crnogorski Ustav ne prepoznaje “suverene narode”, valja ga mijenjati. Kada to bude učinjeno, otvorena su vrata raspadu Crne Gore po etničkim šavovima – ukoliko se pokaže neostvarivom ambicija Beograda da kontroliše čitavu Crnu Goru. U državi suverenih naroda, jedan ili više naroda pozvaće se na odluku da suverenitet iznesu iz države.
Nezapažen ali važan korak ka tome Crna Gora je već napravila, u tužbi koju građanin Kovačević pred sudom u Strazburu vodi protiv države Bosne i Hercegovine. Da pojednostavimo “slučaj Kovačević” – kad uklonimo pravnu fasadu i velike riječi, radi se o tome da li će u Bosni nosilac suvereniteta biti građanin ili narod. Crna Gora je, recimo, Ustavom definisana kao “građanska, demokratska, ekološka i država socijalne pravde, zasnovana na vladavini prava”. U Crnoj Gori, “nosilac suverenosti je građanin koji ima crnogorsko državljanstvo”.
U Bosni i Hercegovini nije tako. Dejtonska BiH je država “tri konstitutivna naroda”. Time su etničke podjele betonirane i unesene u arhitekturu države. Kovačević bi svojom tužbom to da promijeni.
Crnogorska predstavnica u Strazburu, sutkinja Ivana Jelić, kada se ukloni sva pravna fasada i velike riječi, u “slučaju Kovačević” glasala je protiv građanske a za BiH triju konstitutivnih naroda.
Ako sutra Ibrahimovićeva partija bude glasala protiv građanske a za Crnu Goru Lomparovih i Mandićevih “suverenih naroda”, mi ćemo biti ljuti na njih? Zar ne?
Cafe del Montenegro 2
