Zbog slučaja “Potkivanje 2”, posljednjih dana u javnosti su se pojavili pravni i medijski “eksperti”, poput Senada Pećanina i još nekih novinara, koji su, faktički, stali u zaštitu predsjednika VSTV-a Milana Tegeltije, podržavajući njegove teze o nezakonitom praćenju i “ugrožavanju njegove privatnosti”
“Ovaj drugi snimak je, vjerujem, puno problematičniji iz razloga što je očito da je snimljen i napravljen i dostavljen medijima u kojem nemamo autora snimka kojim je nečije pravo povrijeđeno. tu se, zaista, radi o korištenju aparature kojom raspolažu obavještajne ili paraobavještajne službe. I mislim da je tu gospodin Tegeltija u pravu, jer se radi o jednom nedozvoljenom snimku”, kazao je “pravni ekspert” Senad Pećanin gostujući na N1 televiziji.
Prije nego je izgovorio ovu rečenicu, on se pozvao na presude Evropskog suda za ljudska prava u Strazburu, ali nije naveo konkretne slučajeve. Stoga Istraga.ba, povodom rasprave u javosti o snimku nazvanom “Potkivanje 2”, objavljuje najbitnije dijelove presude Evropskog suda za ljudska prava u predmetu Radio Twist protiv Slovačke. I u ovom slučaju snimak su načinile nepoznate osoben i dostavile ih medijima. Slovački pravni eksperti, poput Pećanina u BiH, tvrdili su da je “snimak nezakonito načinjen”, da je time ugrožena “privatnost” osobe na snimku… No, Sud u Strazburu presudio je drugačije. Evo retrospektive.
Bio je 12. juni 1996. godine kada je Radio Twist, u svojoj emisiji Journal, emitirao nezakonito snimljen telefonski razgovor između tadašnjeg slovačkog ministra finansija, koji je bio i dopremijer, i državnog sekretara Ministarstva pravde Slovačke. Razgovor se odnosio na angažman policijskih snaga tokom borbe za prevlast u najvećoj osiguravajućoj kući u Slovačkoj. Nakon što je snimak objavljen, državni sekretar ministarstva pravde je kazao da je “to njegov glas”, ali da su “snimci izvučeni iz konteksta” i da telefonski razgovor nije emitovan u cijelosti. Uslijedila je, potom, tužba lokalnim sudovima, a sekretar ministarstva pravde je, istovremeno, unaprijeđen i za sudiju Ustavnog suda Slovačke. Iznoseći svoju odbranu, novinari Radio Twista su tvrdili da su im nepoznate osobe snimak ubacile u poštansko sanduče. No, u martu 1999. godine nadležni Okružni sud u Slovačkoj je konstatovao da je Radio Tewist prekršio zakone te je naloženo da upute javno izvinjenje sekretaru Ministarstva pravde koji je postao sudija Ustavnog suda i da mu isplate 100.000 tadašnjih slovačkih kruna “kao naknadu za nematerijalnu štetu i da mu nadoknade troškove postupka”. Okružni sud je dalje primijetio da je “dostojanstvo tužitelja kao javnog službenika umanjeno jer je taj slučaj komentarisan u medijima”.
Nakon pravne borbe u Slovačkoj, Radio Twist se obratio Evropskom sudu za ljudska prava u Strazburu koji je prihvatio njihovu žalbu, utvrdivši da su stavovi slovačkih sudova bili neutemeljeni kada su konstatovali da je objavom snimka narušena privatnost državnog sekretara Ministarstva pravde.
“Sud (Evropski sud za ljudska prava u Strazburu o.a.) ne može prihvatiti taj zaključak. Posebno se mora primijetiti da je predmetni telefonski razgovor vodilo dvoje visokih državnih službenika, državni sekretar u Ministarstvu pravde s jedne strane i zamjenik premijera i ministar finansija s druge strane. Kontekst i sadržaj razgovora bili su, dakle, očito politički i Sud nije u stanju prepoznati bilo kakvu dimenziju privatnog života u spornim događajima. Stoga je primjenjiv poseban standard tolerancije uspostavljen u sudskoj praksi Konvencije. Sud isto tako nalazi da pitanja koja se tiču upravljanja i privatizacije državnih preduzeća nesumnjivo i po definiciji predstavljaju stvar od općeg interesa. To je još i više u periodima ekonomske i političke tranzicije. U okolnostima ovog slučaja nije relevantno da li je snimak bio jasan i da li je povod za dalju javnu raspravu”, konstatovao je u martu 2007. godine Evropski sud za ljudska prava u Strazburu.
Sud, nadalje, “nije uvjeren da sama činjenica da je snimak pribavila treća osoba, suprotno zakonu” Radio Twist “može lišiti zahtjeva zaštite članka 10. Konvencije” te konstatuje da “nema naznaka da su novinari Radio Twista postupali u lošoj vjeri ili da su slijedili bilo koju drugu svrhu osim izvještavanja o stvarima za koje su se osjećali obavezu da ih učine dostupnima javnosti”.
Osim ovog slučaja, slučnu presudu Evropski sud za ljudska prava u Strazburu donio je i u predmetu Haldimann protiv Švicarske. No, o tome drugom prilikom.
